Δείτε το παρακάτω video. Tα σχόλια δικά σας.

Ο κόσμος εχει καταντήσει μια αηδία. Η ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία πλέον δεν υφίσταται. Ζώα παθητικά, ακίνητα, γκρίζα. Ενα χάδι απο το πληκτρολόγιο, ένα χαμόγελο απο μια web κάμερα, μια ηλεκτρονική φωνή στα ηχεια του υπολογιστή προτιμώνται απο ενα γλυκό ζωντανό γέλιο. Και στην άλλη όχθη κάτι πάντα άυλο χωρίς τρισδιάστατη παρουσία. Έτσι επικοινωνουν οι περισσοτεροι νέοι της εποχής μας. Ερωτεύονται, απογοητεύονται, γελάνε, θαυμάζουν ηλεκτρονικά. Μέσα απο μια επίπεδη οθόνη ζούν το δικό τους κόσμο. Τα δικά τους φανταστικά αισθήματα. Που όμως νομίζουν πως ειναι πραγματικότητα! Ειναι νεα μόδα της εποχης?Μιας εποχής που έρχεται σαν ανεμοστρόβιλλος, μιας εποχης που πρέπει να κοιτάμε καχυποπτα? Μιας εποχής που έρχεται για να μας απαγορευσει την πραγματική κοινωνικότητα! Μιας εποχης μου μας θέλει άβουλους!Sites με στόχο την επικοινωνια μεταξύ των χρηστών λέγονται networking and social sites.

Το social που το βλέπουμε?Εμείς και αργότερα τα παιδιά μας σε μεγαλύτερο βαθμό βεβαια θα ερωτεύονται ηλεκτρονικά, θα κανουν έρωτα ηλεκτρονικά, θα έχουν μια δευτερη ζώη στο web!Eίδη η μια ζωή που έχουμε είναι δύσκολη και με προβλήματα. Κάποιοι μιλούν για επανάσταση του web, οτι επιτέλους και απλοί χρήστες μπορουν να μιλούν ελεύθερα, να διατηρουν προφίλ. Ποιος ο λόγος όμως? Ποιος ο λόγος που πιτσιρίκια 12 χρονών , κοπέλες και αγόρια, αντρες και γυναίκες κάνουν εγγραφη σε διάσημα sites τυπου hi-5, myspace?Μήπως θα αυξηθει η κοινωνικότητα μας ως ανθρώπινα όντα με τετοιου ειδους sites? Παλιά δηλαδη δε ζουσαμε μια χαρα?Που ειχαμε απλά ενα τηλέφωνο. Φυσικα και ειμαι υπερ της τεχνολογίας αλλα μονο οταν εξελίσεται για θετικο σκοπό.

Ας μη κατηγορούμε βεβαια το web αλλα ας σκεφτουμε εμεις τι κάνουμε για αυτο, γιατι εμεις πλάθουμε το web. Kαι με στεναχωρει πραγματικά που το 98 τις εκατο των δημοσίων προφιλ ειναι απλα για να δείχνονται οι χρήστες τους, για να αλλάζουν skins, να γραφουν σχόλια σε άλλους χρηστες τα οποια δεν εχουν λόγω υπαρξης. Δε προσφέρουν γνώση. Παρακάτω θα αναλύσουμε με απλά λογια πως λειτουργεί το όλο αυτο συστημα, που κατεμε ειναι απαραδεκτο, μη φυσιολογικο.

Η γνωριμία γινεται με τα εξής απλά βήματα. Πρώτα σας κάνουν ad as friend ( ωραια τώρα γίνατε και φίλοι, οχι κολλητοί μεχρι στιγμής είσαστε απλά γνωστοί)

Αν είστε ωραίος/α θα σας βάλουν και στη τοπ λίστα τους, βέβαια… φάτσα φόρα, για να δείξουν την αξία που έχετε για εκεινους.

Μετά θα σας γραφουν σχόλια κάθε τυπου, το ιδιο κι εσεις. Ύστερα απο λίγο καιρό, αν συνεχίζει να τους αρεσει η φωτό αλα βικτώρια Μπέκαμ μου προσπαθούσατε με τις ώρες να τραβήξετε φορώντας ένα σέξυ μπλουζάκι, αλλα απο κάτω φορουσατε τις πιτζάμες σας, θα αρχίσουν οι πιο στενες επαφές….τύπου msn…Είναι σα να λεμε οτι τώρα θα σου πιάσει και το μπούτι.

Ανταλλάσετε msn για να τα λέτε καλύτερα, αφου καταλάβατε οτι ταιριάζεται πάρα πολυ και είναι κρίμα να μη το κανετε αυτο γιατι έχετε ζήσει στιγμες ζωής. Με το καιρό θα αρχίσετε να μιλατε με τα μικροφωνα και τα ακουστικα. Ναι ναι για αρκετο καιρο θα μοιάζετε σαν τα άτομα που δουλεύουν στις πληροφορίες καταλόγου οτε (γραμμη 234 παρακαλώ, πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω?)

Αργότερα εφοσον θα έχετε ανταλλάξει τόσες φωτογραφίες (ακόμα και το search photo του google έχει λιγότερες) θα το πάτε στυλ Βig Brother, fame story, survivor, θα αρχίστε να κανετε βιντεοκλίσεις. Θα κοιτάζεστε στα μάτια , θα νοιώθετε τη παρουσία, θα φυλατε τις κάμερες. Ενω καποιος καημενουλης/α θα λιώνει για σας, απο το περιβάλλον σας (αυτο με τις τρεις διαστασεις εννοώ ναι το ξέρω είμαι πολυ κατοχικός τυπος και έχω μείνει πισω-πείτε με ανωμαλο ατομο αλλα μου αρεσουν οι τρεις διαστασεις) , εσεις θα προτιματε τη καμερα. Τώρα πια έχετε φτασει στη θέωση, νιώθεται πολυ ερωτευμενοι, μελαγχολικοί…αν δε κανετε βιντεοκλιση μια μερα….θα τρελλαθητε! Αν δε λάβετε έστω ενα email….ενα τηλέφωνο (μη ξεχνιομαστε έχετε ανταλλάξει ήδη κινητα, σταθερα, δορυφόρους) Τώρα το μόνο που σας λείπει ειναι μια θύρα usb στα γεννητικα οργανα για να ολοκληρώσετε. Να κάνετε έρωτα αληθινο γιατι έχετε περάσει τόσα πολλα μαζί , στιγμές που θα μείνουν χαραγμενες στη μνήμη σας ( και στο σκληρο δίσκο του υπολογιστη). τελος.

Και ποιο το ηθικό διδαγμα?????Βγείτε έξω, γνωρίστε κόσμο, χαμογελαστε, τρέξτε, φωνάξτε, νιωστε τον αερα να σας διαπερνάει, νιώστε τον αλλον κοντα σας, δείτε μες τα μάτια του, ειτε ειναι φίλος σας, ειτε καποιος που σας αρεσει, μη κλείνεστε στον εαυτό σας. Και ειναι σίγουρο οτι δε θα συγκρινεται με τιποτα απο τα παραπάνω.

Να έχετε μια όμορφη ζωή, σας ηλεκτρονικοαγαπώ.<img src=»» alt=»grey» />

Zητώ συγγνώμη για τα ορθογραφικά, τόνους κλπ, όταν έχω χρόνο θα το διορθώσω το κειμενάκι:)

Ηταν στη Νέα Σμύρνη, τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν μιά παρέα φίλων άρχιζε να εκφράζει τις εφηβικές της ανησυχίες μέσα απ’ το ανέβασμα αυτοσχέδιων θεατρικών έργων. Μικρά σκέτς με την επένδυση ζωντανής μουσικής με τραγούδι παρουσιάζονταν στο κοινό μικρών «καφωδείων» και Πνευματικών κέντρων. Την πρωτότυπη εκείνη μπάντα αποτελούσαν οι: Νίκος Πορτοκάλογλου, Χάρης Καβαλλιεράτος, Γιώργος Φιλιππάκης, Οδυσσέας Τσάκαλος, Αργύρης Αμίτσης, Μιχάλης Μουστάκης, Γιάννης Κερκύρας, Νίκος Μηλιώνης και η Ιωάννα Τσακάλου. Η θεατρική αναζήτηση ανοίγει το δρόμο στην μουσική και από την διάσπαση του 9/μελούς συγκροτήματος δημιουργούνται οι «ΦΑΤΜΕ» και οι «Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω«.

Η πρώτη σύνθεση του γκρούπ περιελάμβανε τούς: Νίκο Πορτοκάλογλου, Οδυσσέα Τσάκαλο και Δημήτρη Καλατζή και το ’81 ηχογραφείται το πρώτο ομώνυμο LP των ΦΑΤΜΕ, που έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας, προτείνοντας μιά πρωτότυπη περιγραφή των ανησυχιών του νέου της μεταπολίτευσης. Τραγούδια όπως ο «Ασωτος Υιός» και το «Πίσω απ’ τις γρίλλιες» δείχνουν μία ευαισθησία που έμοιαζε να έχει εξαφανιστεί απ’ το ελληνικό τραγούδι μέσα στα συνθήματα και τις επικές κραυγές. Είναι οι πρώτοι που μιλάνε γιά «Ελληνικό Ηλεκτρικό Τραγούδι» και την αρχή μιάς νέας εποχής.

Οι ζωντανές εμφανίσεις αρχίζουν να πυκνώνουν με την προσθήκη του Μιχάλη Μουστάκη στα πλήκτρα και το ακκορντεόν. Οι συναυλίες των ΦΑΤΜΕ δημιουργούν αίσθηση και ένα κοινό σχηματίζεται γύρω τους. Ο δεύτερος δίσκος «ΨΕΜΜΑΤΑ» φαίνεται πιό κατασταλαγμένος. Ηχογραφημένος με πολλή προσοχή, περιέχει ξεκάθαρη την μουσική θέση των ΦΑΤΜΕ, μιά επικίνδυνη ισορροπία ανάμεσα σε ανατολή και δύση, ανάμεσα στο λαiκό τραγούδι και την ρόκ αισθητική.

Οι ΦΑΤΜΕ θεωρούνται πιά μία μεγάλη ελπίδα του ελληνικού τραγουδιού. Ομως οι ίδιοι δεν μένουν ποτέ στάσιμοι αλλά διαρκώς εξελίσσονται. Μετά την αποχώρηση του Δημήτρη Καλατζή, ανεβαίνουν στην Θεσσαλονίκη όπου ηχογραφούν στο στούντιο του Νίκου Παπάζογλου τον τρίτο τους δίσκο με τίτλο «ΡΙΣΚΟ». Ο δίσκος αυτός, από το όνομά του και μόνο, υποδήλωνε την ανήσυχη διάθεση των δημιουργών του. Πληθώρα αξιόλογων μουσικών έρχεται να πλουτίσει τον ήχο των ΦΑΤΜΕ, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που σμίγει την ελληνική παράδοση με την αφροαμερικάνικη αναζήτηση συγκροτημάτων όπως οι Talking Heads. Οι ανατολίτικοι δρόμοι πλουτίζονται με πολυρυθμικές αναπτύξεις, ενώ ο στίχος από κλειστοφοβικός γίνεται ώριμος και μεστός, ερχόμενος να εκφράσει πλέον ολόκληρη την «χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης» στο οριακό «Υπάρχει λόγος σοβαρός¨. Την κυκλοφορία του δίσκου ακολούθησαν συναυλίες όπου τους τρείς πλέον ΦΑΤΜΕ (Πορτοκάλογλου, Τσάκαλο, Μουστάκη) συνόδευαν διακεκριμένοι μουσικοί, μεταφέροντας στην σκηνή μιά ένταση που μόνο σάν υποψία υπήρχε στο βινύλιο.

Το μεγάλο άνοιγμα στο πλατύ κοινό ήρθε με την κυλοφορία του τέταρτου δίσκου, που χαρακτηριστικά είχε τον τίτλο «ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΤΟΥΝΕΛ». Εδώ τα πράγματα απλοποιούνται ουσιαστικά σε σχέση με το «ΡΙΣΚΟ», τόσο από στιχουργική όσο και από μουσική άποψη. Η γραφή του Νίκου Πορτοκάλογλου, ώριμη πιά και κατασταλαγμένη, αποδύεται το χιτώνα του έφηβου και ντύνεται την προσεκτική αισιοδοξία του προβληματισμένου νέου ανθρώπου, που συμμετέχει με ζήλο στα δρώμενα. Οι ΦΑΤΜΕ είναι πιά φωτεινοί με το δικό τους προσωπικό ύφος να πιστοποιείται από την είσοδο του Μίμη Ντούτσουλη στο μπάσσο, τελειοποιώντας έτσι το όχημα που λέγεται ΦΑΤΜΕ. Η συμμετοχή της Χαρούλας Αλεξίου και το «Καλοκαιράκι» κάνουν τους ΦΑΤΜΕ γνωστούς πέρα από το μέχρι τότε κοινό τους. Η επιτυχία του δίσκου ακολουθείται από εμφανίσεις στην τηλεόραση και ειδικά αφιερώματα με αποκορύφωμα μιά μεγάλη συναυλία στο Λυκαβητο.

Οι ΦΑΤΜΕ αποτελούν πιά το μεγαλύτερο ελληνικό συγκρότημα. Εμφανίζονται στο «ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ» του Διονύση Σαββόπουλου και στο Πρόγραμμα του Σείριου του Μάνου Χατζιδάκη. Στα τέλη του ’87 ηχογραφούν τον πέμπτο τους μεγάλο δίσκο που τιτλοφορείται «ΤΑΞΙΔΙ». Προπομπός του δίσκου το τραγούδι «Πρωταθλητές» εμπνευσμένο από το θρίαμβο στο EUROBASKET. Τα τραγούδια «Βουτάω βαθειά», «Ταξίδι», «Βάλε μου δύσκολα» προεκτείνουν την οπτική του «ΤΟΥΝΕΛ» και καταπιάνονται με την προσωπική αναζήτηση της ολοκλήρωσης του ατόμου. Με το «ΤΑΞΙΔΙ» οι ΦΑΤΜΕ φτιάχνουν τον πιό ώριμο δίσκο τους.

Οι συναυλίες, οι συνεντεύξεις και οι εμφανίσεις σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια πληθαίνουν. Ο χειμώνας του ’88 θα βρεί τους ΦΑΤΜΕ να παίζουν στο «ΖΟΟΜ» μαζί με την Χαρούλα Αλεξίου και την Αφροδίτη Μάνου και το πρόγραμμα αυτό ηχογραφείται ζωντανά. Οι ΦΑΤΜΕ είναι πιά έτοιμοι γιά έναν απολογισμό της μέχρι τότε πορείας τους, που έρχεται με μια πανηγυρική συναυλία στο Λυκαβητό, με την συμμετοχή πολλών γνωστών καλλιτεχνών. Η συναυλία ηχογραφείται, μαγνητοσκοπείται και αναμεταδίδεται ζωντανά από το ραδιόφωνο. Μιά βραδυά ανεπανάληπτη!…

Με την έκδοση του διπλού live που τιτλοφορείται «ΠΑΛΚΟ» και έχοντας κλείσει ένα κύκλο 8 χρόνων ανοδικής πορείας, οι ΦΑΤΜΕ αποφασίζουν να τραβήξουν ο καθένας τον δικό του δρόμο αναζήτησης. «Συμπληρώνουμε πιά 8 χρόνια», λέει ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο εσώφυλλο του δίσκου, «μαζί με τον Οδυσσέα, τον Μιχάλη, τον Μήτσο στην αρχή και μετά τον Μίμη που δουλεύουμε παίζοντας και παίζουμε δουλεύοντας. Με το «ΠΑΛΚΟ» -ένα δίσκο ζωντανό που περιέχει 20 διασκευές- οι ΦΑΤΜΕ κλείνουν τον κύκλο της εφηβίας τους. Ευχαριστούμε γιά την παρέα ως εδώ και καλή αντάμωση.»