«Ελεύθεροι πολιορκημένοι»

Εποχές αληθινές. Τότε που η μουσική ήταν αυθεντική και υπήρχε λόγος για να γράφεις τραγούδια. Τραγούδια όμορφα με σεβασμό, προβληματισμούς και αγάπη. Τότε που τα τραγούδια άξιζαν και οι τραγουδιστές ήταν κάτι το περίφημο, κάτι το μοναδικό, όχι ένα μάτσο ψωνάρες με ζελέ στα μαλλιά και τα μπούτια έξω που αρπάζουν μια ηλεκτρική κιθάρα και το παίζουν φίρμες. Τότε αν δεν είχες φωνή δεν έκανες τίποτα. Τώρα δε χρειάζεται κάν η φωνή. Υπάρχουν τα μικρόφωνα που τα διορθώνουν όλα. Τα στούντιο φτιάχνουν τις φωνές. Άλλο ακούς στο cd και άλλο στο Live…Tι εποχή διανύουμε?Όταν δεν υπάρχουν ιδανικά σημερα απο τους περισσότερους νέους, όταν όλα τα βρίσκουν στο πιάτο, πώς να γραφτούν τραγούδια που να έχουν κάτι να πουν?Mελωδίες και στίχοι μαγικοί βγαλμένα μέσα απο τη ψυχή… Τότε που οι μουσικές εκπομπές βλεπόντουσαν με ευχαρίστηση και θαύμαζες τα νεαρά ταλέντα…Κάποτε υπήρχαν τραγούδια…που στο άκουσμα τους μας έκαναν να δακρύζουμε!

«Προχθές αργά στο μπάρ το ναυάγιο βρέθηκα να τα πίνω με έναν άγιο, καθότανε στο διπλανό σκαμπό και κοινωνούσε με ουίσκυ και νερό» Αρλέτα.